Jestem Vita. I mam 15 lat.
Na początku nie byłam gotowa na życie na łodzi. Szczerze mówiąc, nawet nie wiedziałam, jak to jest. I to żadna niespodzianka. Wyobraź sobie siebie jako 11-letnie dziecko, które całe życie spędziło w mieszkaniu, z przestronnym łóżkiem. A potem nagle zostajesz wrzucony w ciasną przestrzeń, ciągłe kołysanie i wszystko jest zawsze takie... mokre.
Pamiętam, jak entuzjastycznie mój tata mówił o morzu. „To nie tylko sposób na życie, to wspaniały nauczyciel” – zwykł mawiać. Widział moje życie wśród fal, podczas gdy ja, patrząc na niezbyt komfortowe warunki, tylko wahałam się z kiwnięciem głowy. „Cóż... Tata tak powiedział. Więc chyba musi być dobrze 👀”
Może tak zaczynają się najwspanialsze relacje – z nieporozumień. Jeszcze nie zdajesz sobie sprawy, co masz lub w co to może się zmienić. Ale później zrozumiałam... I jestem pewna, że wciąż muszę wiele zrozumieć.
Mieszkałam na łodzi. Kiedy już przyzwyczaiłam się do tego stylu życia, nie widziałam w nim nic specjalnego. Po prostu tak było. I nic więcej. Nie żebym czegoś innego potrzebowała. 😕
Pewnego dnia spadł nasz maszt. Rzecz w tym, że nasz silnik był zepsuty i mijaliśmy skały. To było w Turcji – płynęliśmy z Alanyi do Marmaris.
Siedziałam w środku, po prawej burcie, jedząc makaron. Wszystko wydawało się takie spokojne, tak naprawdę o niczym nie myślałam. Po prostu wpatrywałam się w kuchenną szafkę i żułam... Potem nagle usłyszałam głośny skrzyp i krzyk mojego taty. Przestraszyłam się i wylałam talerz. Na początku trochę się zdenerwowałam – było mi przykro z powodu makaronu. 😁 Ale potem zajrzałam na zewnątrz – i połowa masztu była w wodzie, a moi rodzice próbowali go wyciągnąć.
Tak, może miałoby to więcej sensu, gdyby przeciąć wszystkie liny i go upuścić. Ale mój tata był uparty i chciał go uratować. Jeszcze nie wszystko było stracone. Wzywali pomocy przez radio, ale nikt nas nie słyszał. Z wyjątkiem jednej łodzi... a raczej jachtu. Ogromnego, gigantycznego jachtu. Ich ponton był prawie większy niż cała nasza łódź 👀
Co za szczęście!
Zholowali nas do Marmaris, gdzie mieszkaliśmy przez jakiś czas. To było małe turystyczne miasteczko. Chodziłam tam do szkoły żeglarskiej. I ogólnie rzecz biorąc, byłam całkowicie przystosowana do tego życia.
Później przeprowadziliśmy się do Hiszpanii. To wspaniałe miejsce – wspaniali ludzie i przyjemne warunki życia. Chociaż jest tak gorąco, że nawet kuchenka może uchodzić za klimatyzator. A może tylko tak mi się wydaje 🤷♀️, skoro jestem z północy... Mieszkamy tu już około półtora roku. Bez fal i kołysania.
Na początku było to dość wygodne, choć obce. Ale później...
To było jak odstawienie. Co to za klatka? Komfort, stabilność, wygoda – wszystko kłamstwa. Gdzie tu wolność? Wychodzisz na zewnątrz i wdychasz spaliny, chodząc między ludzkimi pudełkami (domami). Tak to mniej więcej wyglądało... Chociaż nic nigdy nie jest do końca złe tu też jest dobrze.
6 sierpnia. Podpisaliśmy umowę kupna. Teraz mam własną łódź i będę ją naprawiać. To był trudny, ale wspaniały dzień – duży krok w kierunku marzenia.
Ma tylko 32 stopy, ale dla mnie to więcej niż wystarczająco. Poza tym to moja pierwsza łódź! A jak na pierwszą łódź, jest naprawdę, naprawdę dobra. Szczerze mówiąc, nie sądzę, żebym kiedykolwiek mieszkała na dużej. Może maksymalnie 36 stóp.
Jej poprzedni właściciel jest wspaniałym człowiekiem – teraz czuję się jak dziadek. Myślę, że wszystko dobrze się ułoży.
Dzięki za przeczytanie 😁
Mam kanał na YouTube, na wypadek gdybyś chciał zobaczyć, jak naprawiam moją dziewczynę 😊
Back At The Sea
Na początku nie byłam gotowa na życie na łodzi. Szczerze mówiąc, nawet nie wiedziałam, jak to jest. I to żadna niespodzianka. Wyobraź sobie siebie jako 11-letnie dziecko, które całe życie spędziło w mieszkaniu, z przestronnym łóżkiem. A potem nagle zostajesz wrzucony w ciasną przestrzeń, ciągłe kołysanie i wszystko jest zawsze takie... mokre.
Pamiętam, jak entuzjastycznie mój tata mówił o morzu. „To nie tylko sposób na życie, to wspaniały nauczyciel” – zwykł mawiać. Widział moje życie wśród fal, podczas gdy ja, patrząc na niezbyt komfortowe warunki, tylko wahałam się z kiwnięciem głowy. „Cóż... Tata tak powiedział. Więc chyba musi być dobrze 👀”
Może tak zaczynają się najwspanialsze relacje – z nieporozumień. Jeszcze nie zdajesz sobie sprawy, co masz lub w co to może się zmienić. Ale później zrozumiałam... I jestem pewna, że wciąż muszę wiele zrozumieć.
Mieszkałam na łodzi. Kiedy już przyzwyczaiłam się do tego stylu życia, nie widziałam w nim nic specjalnego. Po prostu tak było. I nic więcej. Nie żebym czegoś innego potrzebowała. 😕
Pewnego dnia spadł nasz maszt. Rzecz w tym, że nasz silnik był zepsuty i mijaliśmy skały. To było w Turcji – płynęliśmy z Alanyi do Marmaris.
Siedziałam w środku, po prawej burcie, jedząc makaron. Wszystko wydawało się takie spokojne, tak naprawdę o niczym nie myślałam. Po prostu wpatrywałam się w kuchenną szafkę i żułam... Potem nagle usłyszałam głośny skrzyp i krzyk mojego taty. Przestraszyłam się i wylałam talerz. Na początku trochę się zdenerwowałam – było mi przykro z powodu makaronu. 😁 Ale potem zajrzałam na zewnątrz – i połowa masztu była w wodzie, a moi rodzice próbowali go wyciągnąć.
Tak, może miałoby to więcej sensu, gdyby przeciąć wszystkie liny i go upuścić. Ale mój tata był uparty i chciał go uratować. Jeszcze nie wszystko było stracone. Wzywali pomocy przez radio, ale nikt nas nie słyszał. Z wyjątkiem jednej łodzi... a raczej jachtu. Ogromnego, gigantycznego jachtu. Ich ponton był prawie większy niż cała nasza łódź 👀
Co za szczęście!
Zholowali nas do Marmaris, gdzie mieszkaliśmy przez jakiś czas. To było małe turystyczne miasteczko. Chodziłam tam do szkoły żeglarskiej. I ogólnie rzecz biorąc, byłam całkowicie przystosowana do tego życia.
Później przeprowadziliśmy się do Hiszpanii. To wspaniałe miejsce – wspaniali ludzie i przyjemne warunki życia. Chociaż jest tak gorąco, że nawet kuchenka może uchodzić za klimatyzator. A może tylko tak mi się wydaje 🤷♀️, skoro jestem z północy... Mieszkamy tu już około półtora roku. Bez fal i kołysania.
Na początku było to dość wygodne, choć obce. Ale później...
To było jak odstawienie. Co to za klatka? Komfort, stabilność, wygoda – wszystko kłamstwa. Gdzie tu wolność? Wychodzisz na zewnątrz i wdychasz spaliny, chodząc między ludzkimi pudełkami (domami). Tak to mniej więcej wyglądało... Chociaż nic nigdy nie jest do końca złe
tu też jest dobrze.6 sierpnia. Podpisaliśmy umowę kupna. Teraz mam własną łódź i będę ją naprawiać. To był trudny, ale wspaniały dzień – duży krok w kierunku marzenia.
Ma tylko 32 stopy, ale dla mnie to więcej niż wystarczająco. Poza tym to moja pierwsza łódź! A jak na pierwszą łódź, jest naprawdę, naprawdę dobra. Szczerze mówiąc, nie sądzę, żebym kiedykolwiek mieszkała na dużej. Może maksymalnie 36 stóp.
Jej poprzedni właściciel jest wspaniałym człowiekiem – teraz czuję się jak dziadek. Myślę, że wszystko dobrze się ułoży.
Dzięki za przeczytanie 😁
Mam kanał na YouTube, na wypadek gdybyś chciał zobaczyć, jak naprawiam moją dziewczynę 😊
Back At The Sea
